خانواده زیربنای شهر دوستدار کودک
تاریخ انتشار: ۱۱ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۸۳۳۷۸
مقوله شهر دوستدار کودک یک جنبش جهانی است و درواقع می‌توان گفت شهر مناسب برای کودکان، شهری مناسب برای همه سنین است، در این راستا شهرداری اصفهان در ساختن شهری زیست‌پذیر و امن برای کودکان، سازو کاری فراهم کرده تا کودکان نیز مانند سایر شهروندان منطبق با نیازهایشان در شهر زندگی و در محیطی سالم رشد کنند.
به گزارش خبرنگار ایمنا، کودکان به‌عنوان نسل پایه و پیوند دهنده نسل‌های گذشته، حال و آینده در هر جامعه و به‌دلیل انعطاف‌پذیری و آسیب‌پذیری بیشتر نسبت به سایر قشرها و گروه‌های اجتماعی و سنی نیاز به مراقبت و حمایت بیشتری دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یکی از شاخص‌های کلیدی توسعه پایدار شهری، استفاده فضاهای شهری از شاخص‌ها ومولفه‌های شهر دوستدار کودک است و سطح کیفیت آن، میزان توجه سیاست‌گذاران و مسئولان امور شهری به علایق، نیازها و خواسته‌های قشرهای مختلف جامعه به‌ویژه کودکان به‌عنوان سرمایه انسانی آینده شهرها را نشان می‌دهد.
کودکان به‌عنوان شهروندان کوچک، دارای حقوق شهروندی خاص خود هستند، از این‌رو مقوله شهر دوستدار کودک یک جنبش جهانی است که از اجرایی شدن حقوق کودکان در سطح شهرها و جوامع حمایت می‌کند و در واقع شهر مناسب برای کودکان، شهری مناسب برای همه سنین است؛ این جنبش ضامن و حافظ فرصت رشد کامل، دسترسی به‌منابع مورد نیاز برای شکوفایی، محافظت و مراقبت در مقابل همه نوع سو استفاده، استثمار و خشونت برای تمامی کودکان است، لذا در شهر دوستدار کودک، کودکان مورد توجه بوده و ارزشمند هستند و برای مشارکت در روند تصمیم‌گیری‌هایی که بر حیات آنان تأثیرگذار است، تشویق می‌شوند.
ابتکار شهرهای دوستدار کودک در سال ۱۹۹۶ توسط یونیسف و برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد معرفی شد تا قطعنامه‌های تصویب شده در دومین کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد اسکان بشر را اجرایی کند؛ بر این اساس رفاه کودکان، شاخص نهایی یک زیستگاه سالم، جامعه دموکراتیک و حاکمیت مطلوب است.
در سال‌های اخیر شاهد رشد چشمگیر شهرهای دوستدار کودک بوده‌ایم، این رشد نشانه‌ای مثبت از اهمیت این برنامه برای شهرداری‌ها و دیگر نقش آفرینان محلی است، امروزه شهرهای دوستدار کودک حدود ۳۰ میلیون کودک در ۳۸ کشور جهان را پوشش می‌دهند.
در کشور ما شهرهای زیادی در مرحله پایلوت ابتکار شهرهای دوستدار کودک قرار دارند، همچنین مدیریت شهری شهرهای بیشتری نیز در ایجاد فضاهای شهری دوستانه تر برای کودکان و استقبال از مشارکت معنادار کودکان در فعالیت می‌کنند؛ شهریورماه ۱۴۰۰ نیز نشان کاندیداتوری شهر دوستدار کودک به عنوان نخستین شهر کشور از سوی رئیس دفتر یونیسف در ایران به اصفهان اهدا شد.
علی شمس‌الدینی، دانشیار جغرافیای شهری با اشاره به درخواست برای ایجاد شهرهای دوستدار کودک اظهار می‌کند: این درخواست ریشه در شناخت این موضوع دارد که شهرها، خانه‌هایی برای افزایش حمایت از حقوق کودکان هستند؛ با این وجود بسیاری از شهرهایی که ایده‌آل کودکان نیست، دولت‌هایی را دارد که اقدامات اندکی در این راستا انجام می‌دهد.
وی می‌افزاید: ایجاد محیط‌های شهری که از جامعه کودکان حمایت کند، نیاز به بررسی و مطالعه دارد و گستره‌ای از موضوعات در سطوح مختلف محلی، ملی و جهانی است؛ شهرهای کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نبوده و نیاز است وضعیت شهر دوستدار کودک و متغیرهای مرتبط با آن در راستای فراهم‌کردن بسترهای لازم برای تحقق شهر دوستدار کودک بررسی شود.
این دانشیار جغرافیای شهری معتقد است: برای رفع موانع و محدودیت‌های حضور فعال و تشریک مساعی کودکان در شکل‌گیری فضاهای زیستی خود و اجتناب از تضییع حقوق شهروندی آنها نظریه شهر دوستدار کودک در دهه‌های اخیر مطرح شده است و بر اساس آن، کودکان به‌عنوان یکی از کاربران شهری به‌رسمیت شناخته می‌شوند.
شمس‌الدینی با بیان اینکه مفهوم شهر دوستدار کودک به‌طور کل به این معنی است که دولت‌مردان چگونه این شهرها را بر اساس علایق کودکان اداره می‌کنند و نیز به شهرهایی گفته می‌شود که در آن، حقوق اساسی کودکان مانند سلامت، حمل‌ونقل، حمایت، آموزش و فرهنگ رعایت می‌شود، می‌گوید: کودکان به‌عنوان شهروندانی تعریف می‌شوند که حقوقی دارند و حق دارند نظرات خود را ابراز کنند؛ شهر دوستدار کودک تنها یک شهر خوب برای کودک نیست، بلکه شهری است که به‌وسیله کودکان ساخته می‌شود.
این دانشیار جغرافیای شهری خاطرنشان می‌کند: کودک به معنای کوچک، صغیر و فرزندی که به‌حد بلوغ نرسیده (پسر یا دختر) است؛ در فرهنگ‌های دیگر نیز از کودک به‌عنوان شخصی که بین تولد تا دوران بلوغ قرار دارد، یاد شده است؛ از طرف دیگر طبق تعاریف حقوقی در جمهوری اسلامی ایران، کودک به فردی اطلاق می‌شود که به سن بلوغ شرعی نرسیده باشد و با توجه به‌تعاریفی که ارائه شد، این نتیجه حاصل می‌شود که منظور از کودک کسی است که به سن بلوغ نرسیده باشد و با توجه به اینکه بلوغ در بین پسرها بین ۱۳ تا ۱۶ سالگی و در دخترها بین ۱۱ تا ۱۴ سالگی است، انتخاب معیار کمتر از ۱۲ سال کامل برای تعریف کودک مبنای مناسبی را ارائه می‌دهد.
وی با اشاره به ویژگی‌های شهر دوستدار کودک ادامه می‌دهد: مجموع این ویژگی‌ها را می‌توان در مواردی از جمله اینکه کودک در تصمیم‌های مربوط به شهر تأثیرگذار است، باید عقاید خود را در مورد آنچه از شهر می‌خواهد، بیان‌کند، شرکت در خانواده، جامعه و زندگی اجتماعی شامل رویدادهای فرهنگی و اجتماعی، دریافت خدمات اساسی مانند مراقبت‌های بهداشتی و آموزش‌و پرورش و خدمات اجتماعی، آب سالم می‌نوشد و به فاضلاب مناسب دسترسی دارد، در مقابل بهره‌جویی، خشونت و آزار محافظت شده است، با ایمنی در خیابان‌ها و با استقلال خودش راه می‌رود، از فضاهای سبز بهره‌مند است، زندگی در محیط سالم و عاری از آلودگی، ملاقات با دوستان و بازی با آنها و احساس تعلق و اتصال به‌اجتماع خلاصه کرد.
ابوالفضل قربانی، نایب رئیس شورای اسلامی شهر اصفهان با اشاره به همت شهرداری این کلانشهر برای ساختن شهری زیست‌پذیر و امن برای کودکان اظهار می‌کند: همه کلان‌شهرها موظف هستند حقوق تمام اقشار جامعه را به‌نحو احسن شناسایی، معرفی و رعایت کنند.
وی می‌افزاید: یکی از اقشاری که در همه جوامع از جمله شهر اصفهان به حمایت ویژه نیاز دارد، کودکان هستند و به‌طور قطع مدیریت شهری در این کلانشهر برای مسائلی که به کودکان مربوط می‌شود باید خدماتی را به این منظور در نظر گرفته و ارائه کند.
نایب رئیس شورای اسلامی شهر اصفهان تصریح می‌کند: این موضوع در شورای ششم بسیار مورد توجه واقع شده و حتی توسعه پیدا کرده است؛ در واقع در شهر دوستدار کودک موضوع تنها به کودکان مربوط نمی‌شود و خانواده نیز نقش کلیدی در این ماجرا خواهد داشت.
وی خاطرنشان می‌کند: ما می‌توانیم ادعا کنیم برنامه‌های این دوره از مدیریت شهری در راستای شهر دوستدار خانواده با نگاه ویژه به کودکان و سالمندان است و تمام معاهده‌های بین‌المللی در این خصوص که با اصول دینی و ملی ما سازگاری دارد، به‌طور قطع در این دوره مورد توجه قرار خواهد گرفت.
نایب رئیس شورای اسلامی شهر اصفهان ادامه می‌دهد: ایجاد تشکیلات اداری شهر دوستدار کودک، برگزاری نخستین کنفرانس ملی شهر دوستدار کودک، تدوین و تصویب بعضی لوایح در شورای اسلامی شهر، گزارش وضعیت‌سنجی کودکان و تدوین برنامه عملیاتی از جمله اقدامات مهم پیرامون شهر دوستدار کودک در شهرداری اصفهان بوده است.
وی می‌گوید: با توجه به اینکه با تأیید و مشارکت وزارت کشور و دفتر یونیسف ایران، نشان کاندیداتوری شهر دوستدار کودک به شهرداری اصفهان اعطا شد، شهرداری اصفهان تلاش کرده است تا در چارچوب این ابتکار و با مشارکت ذی‌نفعان این حوزه به‌ویژه کودکان، ساز و کاری را فراهم سازد تا کودکان نیز مانند سایر شهروندان منطبق با نیازهایشان در شهر زندگی و در محیطی سالم و شاد رشد کنند.
نیکو ابهری، دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری اظهار می‌کند: بررسی‌ها نشان می‌دهد برای ارزیابی و سنجش شهر دوستدار کودک از شاخص‌های متعددی استفاده شده است که از مهمترین آنها می‌توان به ایمنی و امنیت، وجود و دسترسی مناسب به فضاهای سبز و طبیعی، وجود فضاهای باز عمومی و همگانی دارای فعالیت‌های متنوع، دسترسی به تسهیلات و خدمات اساسی (آموزشی، بهداشتی و ورزشی)، وجود حمل‌ونقل عمومی مناسب و به‌ویژه وجود مسیرهای پیاده و دوچرخه مناسب، مشارکت و ارزش‌دهی به کودکان، وجود محیط سالم و عاری از زباله‌ها و آلاینده‌ها و ایجاد و طراحی محیط‌های تفریح و سرگرمی برای کودکان اشاره کرد.
وی می‌افزاید: در مطالعات دیگر ایمنی و امنیت، عزت‌نفس، دسترسی به تسهیلات و خدمات، وجود فضاهای سبز و عمومی برای تعاملات اجتماعی کودکان با کیفیت مناسب، امکان ابداع و خلاقیت در فضا برای کودکان، یادگیری و توسعه، مشارکت و ارزش‌دهی به کودکان، دسترسی به منابع اقتصادی، توجه به مسیرهای پیاده و دوچرخه‌سواری، مشارکت و ارزش‌دهی به کودکان، دسترسی به کتابخانه، محیط‌های سالم و بدون زباله، وجود فضاهای سرگرمی و تفریح، نبود ناهنجاری‌های اجتماعی چون افراد بی‌خانمان، نبود تاریکی شاخص‌های شهر دوستدار کودک معرفی شده است.
دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری تصریح می‌کند: در دهه‌های گذشته در راستای تحقق حقوق شهروندی و احترام به حقوق همه اقشار ساکن در فضاهای شهری در سطوح مختلف ملی و بین‌المللی، مفهوم شهر دوستدار کودک شکل گرفته است که هدف نهایی آن فراهم نمودن فضایی است که شرایط زیستن مطلوب را برای کودکان در محیط شهری فراهم کند.
وی خاطرنشان می‌کند: برای دست‌یابی به این هدف، نخستین‌گام فراهم کردن بستر شناختی لازم از وضعیت شهرها به‌لحاظ برخورداری از شاخص‌های شهر دوستدار کودک است.
ابهری با اشاره به چالش‌های شهر دوستدار کودک می‌گوید: کودکان سرمایه انسانی آینده شهرها هستند و لازم است نیازها و خواسته‌های آنها تا حد قابل‌توجهی برآورده شود، لذا در راستای تحقق‌پذیری شهر دوستدار کودک راهکارهای متعددی ارائه شده است و دقت در ماهیت این راهکارها نیز نشان می‌دهد، محتوای آن متناسب با چالش‌های شناسایی شده بوده و مهر تأییدی بر عملیاتی ساختن آنها است.
کد خبر 662983منبع: ایمنا
کلیدواژه: شهر مدیریت شهری کلانشهر شهروند کودکان شهر دوستدار کودک اصفهان شهر دوستدار کودک ابوالفضل قرباني طراحی شهر دوستدار کودک شاخص های شهر دوستدار کودک فضاهای شهری دوستدار کودک شهرداری اصفهان برنامه ریزی شهری شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق شهر دوستدار کودک شهرهای دوستدار کودک شورای اسلامی شهر کودکان به عنوان شهرداری اصفهان برای کودکان شهر اصفهان شاخص ها برای کودک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۸۳۳۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند